همه می پرسند که آی فیلوسوفیا (دقیقا با همین لحن)
رسیدن چه طعمی دارد؟
از دعواهایتان بگو اصلا شما دوتا با هم قهر میکنید؟
هر چه هم خوانده باشید هرچه هم اهل علم باشید،از دو فرهنگ و زبان مختلف هستید
راستی رسیدن چه طعمی دارد؟
فانتزی هایی که نوشتی شد؟
مثلا ها واقعی شد؟
زندگیت شیرین شده؟
نگاه می کنم به هر بنی بشری که این سوال ها را می پرسد از آن نگاه ها که یک عالمه حرف دارم
از آن نگاه هایی که باید بلد باشند بخوانند...
راستی نوشته بودم هر آدم،هر دوستی باید خواندن چشم ها را بلد باشد
اما این ها نمی دانند
درک نمی کنند
رسیدن شیرین نیست طعم عسل نداره البته بهتر هر چیزی شیرین تر که باشد دل آدم را می زند
اگر شیرین بود که زده می شد
نوشته بودن از رسیدن،از نرسیدن من آماده بودم برای نرسیدن
هزاران نوشته آماده کرده بودم که اگر نشد بنویسم
من دختر عاقلی نبودم به عقیده خیلی ها
اما درونم یا هرشب بارها عاقل شدن نرسیدن را تمرین کرده بودم
من رسیدم
او رسید
ما رسیدیم
این رسیدن واژه های مرا چید
*این پست با احتیاط خوانده شود نویسنده این پست هنوز فکر میکند دچار خواب و رویا هست گویا در پارسال جا مانده:)
